ازدواج واقعه اي اجتماعي، زيستي و فرهنگي است كه به دليل نقش بنيادين آن در تشكيل خانواده از اهميت بسزايي برخوردار است. بطوريكه پايندگي گروه و زندگاني كمي و كيفي نسلهاي متوالي به ازدواج بستگي دارد. ازدواج يكي از نهادهاي اجتماعي است كه براي انجام وظايف خانواده بوجود آمده است، يعني توليد نسل، پرورش كودكان، انتقال فرهنگ و وسيله اي براي ايجاد نظم در روابط افراد. هر جامعه اي در مورد شكل و ابعاد پيوند جنسي قوانيني دارد و سن شروع پيوند جنسي نيز تابع اين قوانين است كه معمولا در كشورهاي مختلف بين 13 تا 27 سال متغير است.
سن قانوني در ايران 13 سال براي دختران و 15 سال براي پسران است. آمار و ارقام بيانگر اين است كه ازدواج زنان و مردان در ايران در گستره سني 35-12 سال براي زنان و 40-15 سال براي مردان در نوسان است. از سال 1345 به بعد بتدريج متوسط سن ازدواج زنان در ايران افزايش يافت و از 18.4 سال به 23.2 سال در سال 1381 رسيد.
الگوي سني ازدواج در ايران بر اساس باور مردم به اين گونه است كه شوهر بايد از زن بزرگتر باشد و ميزان تفاوت سن از 5 تا 10 سال را لازم مي دانند. آمارهاي موجود نشان مي دهد كه بين سن ازدواج زوجين در سال 1345، 6.6 سال و در سال 1381 2.7 سال اختلاف وجود داشته است. افزايش سن زنان در ازدواج و عدم تغيير در سن ازدواج مردان از اختلاف سني زوجين كاسته است. در ضمن با افزايش ميانگين سني ازدواج زنان فاصله اختلاف سني زوجين با كاهش بيشتر همراه است.
بين سن ازدواج، سواد، تحصيلات، قوميت، محل سكونت در شهر و روستا و بطور كلي پايگاه اقتصادي اجتماعي افراد ارتباط وجود دارد. همچنين ساختمان سني جمعيت (عدم تناسب بين زنان و مردان ازدواج نكرده) از عوامل تاثير گذار بر تغييرات سن ازدواج در ايران است.
سن قانوني براي ازدواج